هر [استاد و] معلّم، يک پرورنده -يعني معلّم اخلاق- نيز هست؛ معلّم رياضيّات، معلّم فيزيک، معلّم طبيعي، در عين حال معلّم اخلاق هم هست. گاهي يک معلّم [و استاد]، سرِ کلاس، فرض بفرماييد در وسط درس هندسه يا درس شيمي، در زمينه‌ي مسائل معنوي يا در زمينه‌ي خداشناسي يک کلمه بر زبانش جاري مي شود که گاهي آن يک کلمه، بيش از يک کتاب در ذهن دانش‌آموز [و دانشجو] اثر ميگذارد و باقي مي مانَد؛ با اخلاق خود، با منش خود؛ معلّمِ داراي اخلاق، پرورنده‌ي اخلاق در دانش‌آموز [و دانشجو] است.(ديدار با معلمان و فرهنگيان 17/2/1396).[1]

من هم عقيده‌ام اين است که شماي معلم [و استاد] فيزيک يا رياضيات يا هندسه يا ادبيات يا علوم اجتماعي يا هرچه، ميتوانيد معلم دين و معلم اخلاق و پرورش‌دهنده‌ي اخلاق در دانش‌آموز [و دانشجوي]خودتان باشيد. گاهي يک معلم رياضي در هنگام حل يک مسئله رياضي يک کلمه مي گويد که آن کلمه در اعماق قلب دانش‌آموز [و دانشجو] اثر ماندگاري مي گذارد. اين را همه‌ي معلمين [و اساتيد] بايستي وظيفه‌ي خودشان بدانند.(بيانات در ديدار معلمان استان فارس 12/2/1387).[2]

يک کلمه از خدا، يک کلمه از پيغمبر، يک جمله از قيامت، يک کلمه از معنويت و سلوک الي اللَّه و محبت به خدا، گاهي ممکن است از شما به عنوان دبير [و استاد] رياضي يا دبير [و استاد] ادبيات .... صادر شود که شخصيت اين کودک يا اين نوجوان، اين انساني را که مخاطب شماست، شکل مطلوب بدهد که از صد ساعت حرف زدن در شکلهاي ديگر اثرش بيشتر باشد.(بيانات در ديدار معلمان و فرهنگيان سراسر کشور 17/2/1393).[3]

[1]. https://khl.ink/f/36431

[2].https://khl.ink/f/3428

[3]. https://khl.ink/f/26342