3-1- ضرورت تدریس با خودباوری
1401/07/19 09:56فصل قبل
در اینجا خودباوری به معنای نگرش مثبت به توانایی‌های خویش و خودباختگی به معنای نگرش منفی به توانایی‌های خود در مقایسه با دیگران است. این خودباوری و خودباختگی در دو بخش فردی و ملی معنا پیدا می‌کند. آنچه در این مبحث موردنظر است بُعد ملی آن می‌باشد. استاد مطهری می‌فرمایند:
«خودباختگی نوعی تزلزل شخصیت، بی‌ایمانی به خود، گم کردن خود، از دست دادن حس احترام به ذات، بی‌اعتمادی به فرهنگ خود و ... می‌باشد.»
پرسش‌هایی که به ذهن خطور می‌کند این است که:
- چرا یک ملت باید خودباور باشد؟ و خودباختگی چه مشکلاتی را برای جامعه به وجود می‌آورد؟
در پاسخ می‌توان به موارد زیر اشاره کرد
ـ خودباوری باعث امید، نشاط و حرکت جامعه می‌شود.
ـ خودباوری باعث عزت و سربلندی می‌شود.
ـ خودباوری موجب استقلال جامعه می‌شود.
ـ خودباوری باعث ثبات در هویت ملی می‌شود.
و اما:
ـ خودباختگی موجب استفاده نکردن از توانایی‌ها و ظرفیت‌های خدادادی جامعه می‌شود. این امر موجب نادیده گرفتن نعمت‌های الهی و کفران آن می‌شود.
ـ خودباختگی باعث می‌شود جامعه ارزش‌ها و هنجارهای خود را رها کند و ارزش‌ها و هنجار جامعه دیگری را که ازنظر او کامل و آرمانی هستند، بدون تفکر پذیرا باشد.
ـ خودباوری هماهنگ با فطرت و خودباختگی مغایر با آن می‌باشد.
- چرا یک مدرس باید به‌گونه‌ای تدریس کند که دانشجو به خودباوری ملی برسد؟
ـ مدرس فردی است که جامعه امکاناتی را در اختیار او قرار داده تا در ازای آن، به جامعه خدمت کند. ازآنجاکه ایجاد روحیه خودباوری از مصادیق خدمت به جامعه محسوب می‌شود، شایسته و بایسته است این خدمت را ارائه دهد.
ـ معلمی شغل انبیا است و هدف انبیا رساندن جوامع بشری به قله‌های سعادت می‌باشد. بدیهی است که شرط رسیدن جامعه به سعادت، خودباوری است ازاین‌رو معلمین و مدرسین رسالت دارند مخاطبین خود را به این نقطه برسانند.
ـ نقش تربیتی معلمین و مدرسین ایجاب می‌کند دانشجویان خود را با عزت‌نفس و مفید به حال جامعه تربیت نمایند؛ و این مهم جز با ایجاد روحیه خودباوری محقق نمی‌شود.
هدف از این فصل آن است که مدرس برای تدریس با جهت‌گیری الهی فرهنگی در زمینه‌های مختلف، مطالبی را بیان نماید که باعث ایجاد احساس خودباوری و اعتمادبه‌نفس در دانشجویان شود