1-1-معنای توجه به خداوند در هنگام تدریس چیست؟
1401/09/21 10:05فصل قبل
در پاسخ بايد گفت ميتوان دو گونه تدريس کرد: يکي بگونهاي که در فرآيند ياددهي و يادگيري به نقش خدا هيچ‌گونه توجهي نشود و فقط به قدرت بيان خود و ذهن مخاطب اعتماد و توجه کرد؛ و ديگر بگونهاي که در فرآيند ياددهي و يادگيري به نقش خداوند توجه شود. همچنين هرگاه براي الگوگيري، مثال‌هايي از نظام‌هاي موجود در طبيعت زده مي‌شود (مانند الگوريتم‌هاي مورچگان، ژنتيک و شبکه‌هاي عصبي) ميتوان دو گونه اين مثال‌ها را بيان کرد: يکي آن که به نقش خداوند در ايجاد و بقاي طبيعت توجه نشود، و يکي آن که نقش خداوند در نظر گرفته شود و بجاي طبيعتِ منهاي خدا، خلقت الهي مورد توجه قرار گيرد. حال اگر هنگام تدريس و يا تأليف، به نقش خداوند توجه شود؛ خود به خود آن مطلب، دل و ذهن را متوجه خدا مي‌کند، غفلت را مي‌زدايد و ايمان را تقويت مي‌کند.
اين نوع نگرش، که هيچ چيزي بريده و جدا از خداوند به نظر نمي آيد، نگرشي الهي و عارفانه و اقتدا به مولاي متقيان است که مي فرمايد: «به هيچ چيز نظر نينداختم مگر آن که خدا را پيش از آن، پس از آن، و همراه آن ديدم»[1]
[1]. اين حديث به صورت مرسل در برخي كتب عرفاني و شرح حديث چون رساله لقاء الله، اسرارالصلاة، حکمت متعاليه، و مانند آن از اميرالمؤمنين و امام صادق g نقل شده است، به عنوان نمونه ر.ک: ملاصدرا، شرح اصول کافي، ج1، ص250.