اهمیت تربیت‌بدنی و ورزش در ایران باستان
1401/07/07 13:29فصل قبل
استرابون از تاریخ‌نویسان، از روی مدارکی که در دست داشته می‌نویسد در دوران زرتشت کودکان تا به جوانی برسند مراحل مختلف تربیتی و پرورشی را می‌گذراندند که نخستین مرحله آن دوره تربیت خانوادگی بود. ابتدا تربیت اخلاقی و دوره مدرسه را می‌پیمودند. تربیت اخلاقی روحی و معنوی او با آموزش فنون نبرد و فعالیت‌های بدنی همراه بود و از طریق جوانان ایران به‌واسطه صداقت و درنتیجه تعالیم عالی که در کانون خانواده، مدرسه و جامعه داشتند از هرگونه نقص اخلاقی مبرا بودند. بعد از ظهور اسلام و تجلی آن در ایران پهلوانان نامی ایران آراسته به جمیع کمالات و فضایل انسانی و کارآمد در فنون ورزش با برگزاری‌ها و دلاوری‌های خود صفحات زرینی را بر تاریخ این سرزمین کهن‌سال نقش نمودند. تا عهد صفویه که سیاست بر مبنای تشیّع آمیخته با تربیت ایرانی قرار گرفت، روحیه جوانمردی و عیاری سنتی ایران با ملاک‌های اسلام درآمیخته و شیوه‌ای نوین را پدید آورد.
در این زمان نیز ورزش‌هایی چون چوگان، شمشیربازی، اسب‌سواری، تیراندازی، شکار و شنا و مخصوصاً کشتی پهلوانی رواج داشت و جوانان ورزیده‌ای که می‌توانستند نمایشگر قدرت و توانایی خود همراه با خصایل خوب انسانی باشند خوش درخشیدند؛ اما در زمان قاجار نشانه‌های انحطاط اخلاقی در ورزش بروز کرد؛ بخصوص که غرب‌زدگی به‌صورت یک پدیده اجتماعی در تمامی ابعاد جامعه ایرانی ریشه دواند و فرهنگ جدید اروپایی در قالب فلسفه نوین، علوم، هنرها و فنّاوری جدید تجلی یافت. با روی کار آمدن رضاخان قدم‌هایی در جهت قانونی کردن ورزش برداشته شد و قانون اجباری کردن ورزش در مدارس به تصویب رسید که زمینه‌ساز تشکیل اولین انجمن ملی تربیت‌بدنی شد. [1]
[1]. اولین دانشگاه و آخرین پیامبر، ص 101.