اسلام و ورزشهای معاصر
1401/07/07 13:45فصل قبل
آنچه از روایات و احادیث میتوان برداشت نمود این است که منظور پیامبر گرامی اسلامA از ورزشهایی همچون اسبسواری، تیراندازی و شنا همانا کسب آمادگی جسمانی و رشد و شکوفایی مردم در پیکار با دشمنان خدا و بالا بردن استقامت و مقاومت مسلمانان بوده است. با توجه به شرایط و مقتضیات زمانی و مکانی دوران پیامبری، توانمند بودن و داشتن تبحر در مسائلی همچون اسبسواری، تیراندازی، آمادگی رزمی سربازان، دویدن و غیره جزء ضروریات حکومت اسلامی بوده است اما امروز سؤال این است که نظر اسلام در خصوص ورزشهای امروزی چیست؟ در پاسخ باید گفت که در دین مقدس اسلام نوع و شکل ورزش (بهجز ورزشهای آسیبرسان) مسئله نیست بلکه مهم، هدفمندی و جهتگیری اساسی و اصولی ورزش است و در غیر این صورت فی النفسه و بدون هدف مقدس ورزش کردن، ارزشی ندارد؛ بنابراین، نیت ورزش مهم است؛ لذا هدف و جهت حرکت پدیده است که به آن قداست میبخشد و یا آن را بیارزش میکند.
- از طرفی دانشمندان پیرو ادیان الهی ازجمله دانشمندان مسلمان نیز در این زمینه تحقیقات زیادی انجام دادهاند که ازجمله آن میتوان به بوعلی سینا اشاره نمود. کتاب قانون که امروزه مورد بررسی بسیاری از مراکز علمی قرارگرفته و بررسی این کتاب نشان داده است که این کتاب علاوه بر طب بالینی دستی بر سایر حوزههای مرتبط از جمله فیزیولوژی ورزشی نیز داشته است تا جایی که در بخش اول کتاب فیزیولوژی ورزشی که توسط موسسه آمریکایی پزشکی ورزشی[1] منتشر گردیده است از این کتاب به عنوان کتابی اثرگذار در حوزه فیزیولوژی ورزش نام برده شده است. بوعلی سینا در بخشی از کتاب قانون در طب میگوید: «تأثیر تمرین بستگی بهشدت تمرین و مقدار آنکه شامل تکرار و زمان هست دارد» اصلی که هنوز نیز اساس علم تمرین هست. بوعلی سینا در کتاب قانون در طب بر اثرات مثبت تمرینات ورزشی با شدت متوسط بر روی گردش خون و بهبود کارایی بدن انسان اشاره دارد و همچنین در بخشهایی از این کتاب مینویسد: «تمرینات بدنی میتوانند باعث بازیابی توان اندامهای تحلیل رفته و ضعیف گردد»[2].
حسن ختام این بحث را با فرازی از دعایی از صحیفه سجادیه امام سجادA به پایان میرسانیم. «خدایا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا تن درستی ده تا بندگی کنم». [3]
[1]. American College of Sports Medicine.
.[2] کتاب قانون. ص 113.
[3]. «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ ارْزُقْنِی صِحَّةً فِی عِبَادَةٍ» (صحیفه سجادیه،، دعای 20، ص119).