تاریخچه تربیت‌بدنی در ایران
1401/07/07 13:43فصل قبل
موضوع تربیت‌بدنی و ورزش در کشور ما به سال 1306 هجری شمسی برمی‌گردد. در آن سال با تصویب مجلس وقت، ورزش و تربیت‌بدنی به‌عنوان یک درس در برنامه درسی مدارس قرار گرفت. که به دنبال آن مراکز آموزشی نیز برای تربیت‌معلم ورزش و تربیت‌بدنی تأسیس شدند.
اولین اقدام برای عملی کردن ورزش و تربیت‌بدنی، به سال 1350 بازمی‌گردد که توسط آقایان دکتر ستاری، دکتر یلدایی و دکتر آزاد و با تدوین نورم های استاندارد انجام شد. در این ارزیابی، آزمون‌های پرش جفت، پرتاب توپ پزشکی (مدسین بال)، کشش بارفیکس، پرش زیگزاگ، انعطاف‌پذیری مفصل ران، دو 60 متر رفت‌وبرگشت (۱۵×۴) مدنظر قرار گرفت.
در قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، بحث آمادگی جسمانی با بروز رشته‌های مختلف ورزشی در کشور همگام و همزمان شد، در این عرصه مربیان با به‌کارگیری روش‌های خاص خود و تجربیات گذشته در جهت افزایش قابلیت‌های جسمانی ورزشکاران تلاش‌هایی را انجام دادند، اما کاملاً بر اصول علمی متکی نبود. در مراکز آموزشی، آمادگی جسمانی به‌صورت کم‌رنگ در حد کلاس‌های تربیت‌بدنی مشاهده می‌شد.
در سال 1351 با تأسیس رشته تربیت‌بدنی تحت عنوان مدرسه عالی ورزش که زیر نظر سازمان تربیت‌بدنی در کشورمان شکل گرفت، واحد آمادگی جسمانی جزو واحدهای اصلی قرار گرفت و تدریس شد. این مدرسه درواقع زیر نظر دانشگاه کلن آلمان فعالیت داشت. بدین ترتیب بود که توجه به آمادگی جسمانی به‌صورت دانشگاهی آغاز شد. پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی و تقویت و گسترش رشته تحصیلی تربیت‌بدنی در کشور، رفته‌رفته نگاه به آمادگی جسمانی شکل تازه‌تری به خود گرفت. در ابتدا، توجه به آزمون‌های آمادگی جسمانی بیشتر مدنظر بود. بر همین اساس، آزمون ورودی دانشکده‌های تربیت‌بدنی، مراکز تربیت‌معلم و حتی ارزشیابی درس تربیت‌بدنی در مدارس بر این پایه استوار گردید.
اولین نورم های استاندارد برای ارزیابی درس تربیت‌بدنی در مدارس از کلاس چهارم ابتدایی تا چهارم متوسطه در سال 1364 توسط آقای دکتر پویانفر در کشور تدوین شد و پس از آن توسط افراد ذیصلاح دیگری، اقدامات اساسی درزمینه سنجش قابلیت‌های آمادگی جسمانی صورت گرفت. در حال حاضر توجه ویژه به آمادگی جسمانی، بخصوص جنبه سلامت آن بسیار مدنظر است و نگاه خاص به بعد قهرمانی و حرفه‌ای ورزش در کشور نیز مؤید این ادعاست.[1]
[1]. اولین دانشگاه و آخرین پیامبر:ص165.