فصل سوم: تدريس با خودباوري
1401/10/21 15:57فصل قبل
جهت‌گيري الهي يعني جهت‌گيري توحيدي و توحيد يعني نفي بندگي و وابستگي به غير خدا و اثبات بندگي و وابستگي به خدا و اين يعني لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ؛ همان‌گونه که در آيه ي معروف به آيه‌الکرسي مي‌خوانيم: «فَمَنْ يَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَي؛[1]بنابراين، کسي که به طاغوت [= بت و شيطان، و هر موجود طغيانگر] کافر شود و به خدا ايمان آورد، به دستگيره ي محکمي چنگ زده است، که گسستن براي آن نيست.» جامعه ي اسلامي و الهي بايد از هر جهت استقلال داشته، و به بيگانگان وابسته نباشد، خصوصاً در عرصه ي علم و دانش بايد مستقل باشد. دانشگاهيان خداباور بايد خودباور بوده و از خودباختگي به دور باشند و به عبارتي «آموزش و يادگيري همراه با خودباوري و به دور از خودباختگي باشد»، در اين صورت بخش مهمي از جهت‌گيري الهي- فرهنگي تحقق يافته است. توجه به اين نکته لازم است که خودباوري و استقلال براي دانشگاه از اهميت بسيار بالايي برخوردار است و از ارکان مهم جهت‌گيري الهي به حساب مي‌آيد.
هدف از اين فصل آن است که ضمن بيان مفهوم خودباوري و اهميت آن، به مدرسي که با جهت‌گيري الهي تدريس مي‌نمايد، کمک شود تا به‌گونه‌اي تدريس کند که روحيه ي خودباوري در دانشجويان ايجاد نمايد.
خودباوري آثار فراواني دارد که يکي از آن‌ها خودکفايي است. در مباحث توسعه توجه به راهبردهاي درون‌زا براي دستيابي به استقلال و خودکفايي امري ضروري است. در اين نگرش، اساس، تأمين و پاسخگويي به نياز، استفاده از ظرفيت‌ها و منابع داخلي براي توليد است و در واقع تقويت توليد ملي مبنا و ملاک مي‌باشد، در راستاي استقلال اقتصادي و نفي وابستگي، خودکفايي اجتناب‌ناپذير مي‌گردد و به لحاظ مطالعات تاريخي اين مسيري بود که کشورهاي صنعتي نيز در فرآيند مدرنيزه شدن طي کردند. کشورهاي صنعتي هنوز هم در مفهوم و در عمل به دنبال خودکفايي، کاهش وابستگي در کالاهاي استراتژي و حياتي و توليد آن در داخل هستند و قلمروهايي را تعريف و تعيين مي‌کنند که وابستگي در آن‌ها به مفهوم تهديد براي خودشان تلقي مي‌گردد و ساختار نظام تجاري آنان بر اساس حمايت از توليد خصوصاً محصولات کشاورزي داخل شکل‌گرفته است.
[1]. بقره / 256 .