2-1- معناي توجه به فاعل حقيقي
1401/09/23 15:44فصل قبل
هنگام تبيين يک مطلب علمي مي‌توان آن را دو گونه بيان کرد؛ يکي بدون توجه به فاعل حقيقي و يکي هم با توجه به فاعل حقيقي. حال اگر هنگام تدريس و تأليف در بيان مطالب و گزاره‌هاي علمي فاعل حقيقي ذکر شود، خودبه‌خود آن مطلب، دل و ذهن را متوجه خدا مي‌کند؛ غفلت را مي‌زدايد و ايمان را تقويت مي‌کند يا اگر در دانش محيط‌زيست به جاي ترکيب «طبيعت موجود» ترکيب‌هاي «آفريده‌هاي خداوند» يا «نعمت‌هاي طبيعي» را به کار ببريم، خودبه‌خود دانشجو به ياد آفريننده و نعمت‌دهنده مي‌افتد و باعث مي‌شود نگاه مادي و بهره‌جويانة او به طبيعت به نگاه الهي تغيير کند.
اگر استادان و دانشجويان جهت‌گيري الهي را هنگام آموزش و کسب دانش، مدّ نظر قرار دهند، علم و ايمان همراه مي‌گردد. سعدي شيرازي، استاد سخن، در قصيدة مشهور خويش به بهترين گونه به معناي توجه به فاعل حقيقي هنگام مشاهدة نعمت‌هاي خداوند اشاره کرده است:
فضل خدای را که تواند شمار کرد؟ یا کیست آنکه شکر یکی از هزار کرد؟
آن صانعِ لطیف که بر فرش کائنات چندین هزار صورت الوان، نگار کرد
ترکیب آسمان و طلوع ستارگان از بهر عبرتِ نظر هوشیار کرد
بحر آفرید و برّ و درختان و آدمی خورشید و ماه و انجم و لیل و نهار کرد
الوان نعمتی که نشاید سپاس گفت اسباب راحتی که نشاید شمار کرد
در چوب خشک، میوه و در نی، شکر نهاد وز قطره‌دانه‌ای دُرَرِ شاهوار کرد
مِسمار کوهسار به نَطع زمین بدوخت تا فرش خاک بر سر آب استوار کرد
اجزای خاک مرده به تأثیرِ آفتاب بستان میوه و چمن و لاله‌زار کرد
ابر آب داد بیخ درختان مرده را شاخ برهنه پیرهنِ نوبهار کرد
چندین هزار منظر زیبا بیافرید تا کیست کاو نظر ز سر اعتبار کرد
توحیدگوی او نه بنی‌آدم‌اند و بس هر بلبلی که زمزمه بر شاخسار کرد
شکر کدام فضل به جای آورد کسی؟ حیران بماند هر که در این، افتکار کرد...