همسويي با هدف آفرينش و زندگي
1401/09/30 13:25فصل قبل
هدف زندگي انسان توانا شدن و رشد كردن هر چه بيشتر است. انسان به لحاظ جامعيت مظهري[1] و مقام خلافت الهي كه به صورت استعداد و توان در او وجود دارد، در تمام زندگي خود، كاري جز شكوفاييِ همين توان و ظاهر ساختن همين جامعيت ندارد، امّا اين توانايي، شکوفايي، رشد و قوّت گرفتن چگونه حاصل مي‌شود؟ راه رسيدن به اين ويژگي‌ها از ديدگاه قرآن، «عبادت» است[2]؛ و عبادتِ حقيقي بدون «معرفت» انجام نمي‌شود. يکي از بهترين راه‌هاي کسب معرفت و شناخت، تفکّر در آفرينش خدا است. توجّه به فاعل حقيقي يعني حرکت در مسير زندگي و هدف آفرينش و غفلت از فاعل حقيقي يعني حرکت نکردن به سمت هدف آفرينش و خروج از مسير حقيقي زندگي.
با توجّه به اين نکات است که هر انساني از جمله دانشمند و دانشجو اگر زندگي موجودات زنده را بررسي مي‌کند، بايد به‌عنوان آيت و نشانه‌ي خدا بررسي کند تا از هدفي که براي آن آفريده شده است دور نشود. به‌راستي چگونه مي‌توان زندگي موجودات زنده را بررسي کرد و از خداوند يادي نکرد؟ چگونه مي توان به هدف زندگي توجّه نکرد و در مسير آن گام برداشت؟
[1]. جامعيت مظهري يعني انسان، در حدّ يک مخلوق، مي تواند مظهر همه اسماء و صفات خداوند شود.
[2].« وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ؛ جن و انس را نيافريدم مگر براي آنکه مرا بپرستند. » (ذاريات:56) گفتني است در تفسير اين آيه گفته‌شده است منظور، معرفتي است که از طريق بندگي به دست مي‌آيد و نهايتِ اين بندگي رسيدن به مقامات، کمالات و توانايي‌هاي فوق‌العاده است.