کتاب
جهت‌گیری الهی - فرهنگی در تدریس رشته معماری
فهرست
تاریخچه
1-1- مفهوم جهت‌گيري
1401/08/02 13:08فصل قبل
اين مجموعه با هدف ارائة «جهت‌گيري» مشخصي در تدريس رشتة معماري تدوين گرديده است. لذا در وهلة اول به نظر مي‌رسد که نگاه دقيق‌تري به مفهوم «جهت‌گيري» ضرورت داشته باشد. به طور معمول، دو واژة جهت‌گيري و رويکرد در محاورات علمي، کاربردي گسترده و مفهوم بسيار نزديکي نسبت به يکديگر دارند. اما در عين حال تفاوت ظريفي نيز ميان آن‌ها قابل تصور است. وقتي از رويکرد[1] صحبت به ميان مي‌آيد، غالباً مقصود، يکي از راه‌ها و روش‌هاي مختلفي است که مي‌تواند ما را از يک نقطة عزيمت، به سمت مقصد سوق دهد. بر اين اساس در نگرش مبتني بر «رويکرد»، راه‌هاي متعددي براي رسيدن به مقصود، متصور گشته و چه بسا برخي از اين راه‌ها از طريق مسيري طولاني ما را به جواب برسانند. ضمناً رويکردها معمولاً با نگاه تکثرگرا نوعي جزءنگري و به عبارتي بخشي‌نگري را در درون خود، مستتر دارند و به همين دليل ممکن است تمام پاسخ و به عبارتي تمام حقيقت را به ما ننمايانند. اما آنگاه که صحبت از جهت‌گيري[2] در ميان است، طبعاً از مبدأ و نقطة عزيمت، تنها يک جهت‌گيري به سمت مقصد و نقطة هدف، قابل تصور است. همين امر، باعث مي‌گردد که در پرتو جهت‌گيري درست و اصولي، کوتاه‌ترين و استوارترين راه براي رسيدن به مطلوب، در نظر گرفته شود.
بر اين اساس، نوشتار حاضر به دنبال تبيين رويکردي در کنار ساير رويکردها، به موازات و هم‌عرض آن‌ها نيست، بلکه مقصود، اصلاح جهت کلي دانش معماري است که در دانشگاه‌ها مورد آموزش قرار مي‌گيرند. به طور طبيعي اگر اين اصلاح به شکل درست انجام شود، اصولاً به مقصد و غايتي متفاوت نيز منجر خواهد گرديد؛ چرا که با تغيير در جهت‌گيري، طبعاً هدف و غايت نهايي از تحصيل و تدريس نيز تغيير مي‌کند.
[1]. Approach
[2]. Orientaion